Als het om het weer gaat, werd het een prachtige dag. Terwijl het bij de editie van vorig jaar nog regende en stormde scheen nu de zon, blies er een zacht windje en werd het zeker 20 graden. Dat kwam de entourage ten goede, want het publiek was massaal op de been. Op sommige plaatsen stonden de toeschouwers rijen dik en dat gaf de lopers een enorme boost. Sommigen vonden het te warm. Dat was onderweg wel te merken, want velen vielen (tijdelijk) stil met krampverschijnselen. Vaak is dat een kwestie van een vochttekort.
Drankposten
Wij ZLM’ers hoefden daar geen last van te hebben. Voor ons waren liefst vijf exclusieve drankposten ingericht, waar we onze vooraf afgegeven drank alleen maar even hoefden aan te pakken. Voor ons was het ongekende luxe en ik hoorde van diverse collega-lopers dat het hen goed geholpen had. Mede ook omdat sommigen kort voor de start nog wat gelletjes van Michael Boogerd in handen gedrukt kregen, gevuld met een wondermiddel. Achteraf bleken ze snelle suikers en liefst 150 milligram cafeïne te bevatten. En ja, voordat u de wielersport in verband gaat brengen met doping, cafeïne mag. Het staat niet op de dopinglijst. Bijna iedereen gebruikt het. Ik tenminste wel.
Michael deed zelf niet mee. Een dag voor de start moest hij zich afmelden met een kuitblessure. Eén teamlid haalde de finish niet. Kilometervreter Ingrid Koene kwam al niet fit aan het vertrek en moest halverwege met een blessure opgeven. Buitengewoon jammer, mede omdat Ingrid helemaal geen opgever is. Sterker, voor de allereerste keer in haar toch al vele jaren durende hardloopcarrière moest ze voortijdig stoppen. Beterschap!
Gebraden kip
De overige zeventien deelnemers kwamen wel over de streep. De een had zich als een vis in het water gevoeld in het warme najaarsweer, de ander voelde zich een soort van gebraden kip na de 42 kilometer en 195 meter. In de bus van de Roompot wielerploeg hoorden we – tussen het opfrissen in één van de twee luxe douches door – daarom heel verschillende verhalen. Sommige lopers waren boven zichzelf uitgestegen, anderen waren een hele sterke man met de hamer tegengekomen. Dat was trouwens ook geweldig, die bus. Ik denk dat ik later ook ga wielrennen!
Hieronder de resultaten van de teamleden.
15 Tjitte van den Buijs 2.58.49
45 Peter Balkenende 3.13.18
54 Emiel Flipse 3.16.46
71 Marius Besuijen 3.21.54
179 Rein-Jan Elenbaas 3.42.01
219 Alexander de Reu 3.46.01
231 Koen de Vries 3.47.04
415 Henny Strating 4.04.27
491 Lennart Zweemer 4.09.28
555 Adri Koole 4.13.39
593 Norberth Korsmit 4.16.43
679 Bert de Vos 4.21.46
872 Gérard de Nooijer 4.33.09
892 Pieter den Hollander 4.34.28
981 Raymon van Belzen 4.41.26
1234 Jessica Maas 5.06.57
1311 Roos Spekman 5.17.56
Uitgevallen: Ingrid Koene
Niet gestart: Michael Boogerd en Dennis de Nooijer
Totaal aantal finishers: 1434
Tjitte was na afloop niet echt het zonnetje in huis, maar dat komt omdat hij niet snel tevreden is. Typisch iemand met een topsportmentaliteit. Desondanks oogstte hij ieders bewondering. Omdat hij nog maar net voor de tweede keer vader is geworden, was de training er een beetje bij ingeschoten. Toch werd hij nog 15e in een tijd dik onder de 3 uur. Hulde!
Peter had het na 35 kilometer behoorlijk gehad. Daarna was het afzien geblazen en dat was hem na afloop nog wel even aan te zien. Gelukkig stonden er aan de finish voldoende dranghekken waarop hij kon uithijgen. Tsjonge, wat zat die Peter kapot! Zou hij ooit zo diep gegaan zijn? Desondanks was de 3.13.18 een behoorlijk scherpe tijd.
Ook Emiel was niet helemaal tevreden. Hij dacht het eerste stuk samen met Peter te lopen, maar daar had hij achteraf spijt van. Het ging allemaal net iets te hard. Dat betekende inleveren geblazen in het tweede stuk. Emiel bleef een flink stuk verwijderd van de ‘kaap’ van 3 uur, maar een 54e plaats in een veld van 1434 finishers is niet niks. Toch gefeliciteerd!
Voor een grote verrassing zorgde Marius. De man die de laatste tijd zo sukkelde met zijn gezondheid en het een paar weken geleden na de marathon van Munster even niet meer zag zitten, snelde naar de tweede plaats in de categorie mannen 55-plus. Een mede-loper sprak na afloop met bewondering over de versnelling die Marius op het toch niet bikkelharde strand plaatste. Zoeoeoefffff, en weg was hij. Klasse Marius!
Rein-Jan was na afloop teleurgesteld. Hij was flink afgetraind, startte met grote plannen, maar het machientje kwam niet echt op gang. De 3.42.01 was een tegenvaller. Rein-Jan zou Rein-Jan niet zijn als hij niet op revanche aasde. De inwoner van Wilhelminadorp denkt er sterk over om op 21 oktober zijn gram in de marathon van Amsterdam te halen. Alvast veel succes!
Over Alexander kan ik wel het een en ander vertellen, want ik heb vrijwel de hele marathon kort achter hem gelopen. Dat mooie rood-lichtblauw-witte ZLM-shirtje had ik steeds in het zicht, maar ik kon het niet achterhalen. Alleen op de Veersedam liep ik er even naast, maar dat was al snel weer verleden tijd. Alexander liep heel gedoseerd en kan dus terugkijken op een slim gelopen marathon. Knap, als je nog geen marathons in de benen hebt.
Ikzelf (Koen) was na afloop buitengewoon blij. Eindelijk had ik weer eens een lekkere marathon gelopen. Ik kon weer kapot gaan, versnellen tegen hellinkjes, trappen op met twee treden tegelijk en meer van dat soort werk. Het resultaat was dat ik 20 minuten sneller was dan vorig jaar. Maar dus nog net niet goed genoeg om Alexander voor te blijven. Ook nu nog, ruim 48 uur na de start, zit ik met een brede grijns achter m’n computertje dit verhaal te tikken. Hoera!
Henny moest ten opzichte van vorig jaar wat inleveren. Toen zat ze iets onder de 4 uur, nu iets er boven. Zo aan de finishfoto’s te zien zat er dit jaar niet veel meer in voor de lichtvoetige Kamperlandse. Ach, sprak een oud-collega ooit troostend: ‘het is niet altijd appeltaart!’ Volgend jaar is er weer een Kustmarathon.
Lennart kwam zich op het strand behoorlijk tegen. De eerste 20 kilometer verkeerde hij in het gezelschap van Alexander, maar die moest hij laten gaan. Misschien was het wel het gevolg van de blessure die de laatste weken voor de start roet in het eten gooide. Het resultaat was een behoorlijk verval, maar toch was Lennart sneller dan in zijn eerste marathon, die van Rotterdam. En de marathon van Rotterdam is een eitje vergeleken bij de Kustmarathon. Toch goed gedaan.
Adri wilde graag bij de eerste 5 eindigen bij de mannen 65+. Dat was natuurlijk een nogal gewaagde uitspraak, mede omdat je nooit precies weet wie er aan de start staan. Zo verscheen er een Belg van 71 uit Heist die nog steeds als de brandweer gaat en bijna onverslaanbaar is voor zijn leeftijdgenoten. Adri werd 9e in zijn categorie in de lang niet onverdienstelijke tijd van 4.13.39. Rustig doorgaan Adri!
De Norberth van 2018 was niet de Norberth van 2017. Een jaar geleden debuteerde hij op de marathon, waarbij hij weinig aan het toeval overliet. Goed getraind snelde hij naar een tijd van dik onder de 4 uur. Dit jaar kwam er veel minder van trainen en dat had gevolgen voor zijn tijd. Ruim een kwartier boven de ‘magische’ grens van 4 uur kwam de inwoner van Sint Oedenrode over de finish.
Bert kan hopelijk terugkijken op een geslaagde marathon. Vorig jaar moest hij afhaken nadat er bij hem een onregelmatige hartslag was geconstateerd. Nu mocht hij wel starten, op zijn verjaardag nota bene. Het leverde hem een tijd op van 4.21 en een fraaie sterrenregen op het toetje dat hij (en de andere lopers) namens ZLM na afloop geserveerd kreeg in Pannekoekenhuis Bram. Gefeliciteerd Bert!
Gérard moet een heerlijk weekend beleefd hebben. Vrijdagavond boekte hij met FC Dordrecht de eerste overwinning van het seizoen, zaterdag snoepte hij een kwartier af van de tijd die hij vorig jaar noteerde. Met dank aan een flinke hoeveelheid noeste trainingsarbeid. Eens een topsporter, altijd een topsporter. En na afloop was er speciaal voor hem een heerlijke Dame Blanche, zijn favoriete toetje.
Pieter had het in de slotfase van de Kustmarathon behoorlijk moeilijk. De voormalige linksback van vv Serooskerke en het Zeeuws elftal moest veel inleveren en kan dus sneller dan de 4.34 die hij nu noteerde. En ook na afloop ging het nog niet super. Jammer. Van een marathon moet je kunnen genieten en ook van de spanning ervoor en de voldoening erna. Volgend jaar een nieuwe kans?
Raymon leert snel. De debutant wilde tot voor kort wat hard van stapel lopen, maar nu pakte hij de zaken verstandiger aan. Een rustig begin zorgde voor een verdienstelijk debuut. Hij was met zijn 4.41 in elk geval een stuk sneller dan ik bij mijn marathondebuut. Of die wetenschap hem enthousiast zal maken? Een paar uur na zijn finish verzekerde hij zijn ZLM-teamgenoten dat het zijn eerste en zijn laatste marathon was geweest. Ben benieuwd.
Jessica zorgde wat mij betreft voor de grootste verrassing. De inwoonster van Zoutelande was maar liefst een half uur sneller dan vorig jaar. Een half uur! Reken maar eens uit hoeveel sneller haar kilometers waren dan in 2017. Dan kom je uit op zo’n 45 seconden per kilometer! Het gaat wat ver om Jessica uit te roepen tot talent van het jaar, het zal niet zo zijn dat ze over vier jaar twee uur sneller zal zijn en als winnares gehuldigd gaat worden, maar dit is TOP. Met drie hoofdletters.
Roos was een onzekere factor in het team. Een paar weken voor de start werd ze geveld door een kuitblessure en haar deelname aan de Kustmarathon hing aan een zijden draad. Maar hoera, zaterdagmorgen verscheen Roos toch bij de Roompot-bus en vanaf 12 uur dribbelde ze gestaag richting Zoutelande. Haar kuit hield het, ook tijdens de laatste kilometers die door een trainingsachterstand lood- en loodzwaar waren. Maar ze haalde het. Gefeliciteerd Roos. Jij hebt karakter!
Koen de Vries