Op het landgoed verzamelden we op een terras in de schaduw. Daar was het eigenlijk best uit te houden. Hier zou ik best nog een poosje kunnen blijven zitten, bedacht ik. Liefst met een vloeibare versnapering. Trainer Tim was echter streng en nam ons mee terug naar de volle zon. Een rondje Oranjezon was het doel, over het strand heen, over het fietspad terug. Dat het hoog water was, had de trainer niet in zijn beraadslagingen meegenomen. Of we het zagen zitten, was de vraag van Tim. Tot mijn grote genoegen was iedereen enthousiast. Als je traint voor de Kustmarathon moet je immers niet kleinzerig zijn.
Mul zand en hoge temperaturen
Bovendien was het eigenlijk niet zo heet. Bovenop de Veersedam werden we opgefrist door een windje van zee. Van 36 graden was hier geen sprake. Van 33 ook niet. Misschien waren het er 25. Veel meer zeker niet. En dus renden we enthousiast het strand op, richting zee. Bij Vrouwenpolder is dat trouwens nog een dingetje, zoals dat tegenwoordig zo mooi (of lelijk) heet. Zoals bekend knabbelt de zee wereldwijd aan stukjes land. Maar niet bij Vrouwenpolder. Daar wordt de zandbak groter en groter. Zeventien jaar geleden, bij de eerste Kustmarathon, moest je misschien 100 meter door het mulle zand ploegen om de zee te bereiken. Anno 2019 is dat bijna de helft verder.
Tussen de vele badgasten door baanden we ons een weg richting vloedlijn. Ieder in zijn of haar eigen tempo. Na vijf minuten zou de voorste loper omdraaien, zijn achtervolgers één voor één mee terug nemen naar de laatste loper, om vanaf daar weer de goede kant op te gaan. Ik vond dat wel een prettig plan. Achteraan liep Jessica. Ze is nog maar net terug van een blessure en daardoor nog niet gezegend met een uitmuntende conditie. Was dit zware stuk over het zware strand, met badgasten net links van je en oprukkende golven rechts, wel het ideale parkoers voor een herintreder? Als het niet zou gaan dan zou Jessica in deze opzet in elk geval niet in haar eentje op het strand achterblijven.
Tijdens deze training werd mij andermaal duidelijk hoe de krachten in het ZLM Kustmarathonteam verdeeld zijn. Tim liep zoals altijd als een veldheer voorop, duidelijk op weg naar een favorietenrol in de komende editie van de mooiste en zwaarste marathon van Nederland. Achter hem lieten Thomas, Menno, Marius, Rein-Jan en Tjitte (soms) zien dat ze ook aardig wat power in de poten hebben. Tot de grote middengroep die het strand probeerde te bedwingen rekende ik mezelf, samen met Raymon, Frits en drie dames: Esther, Ingrid en Henny. In de achterhoede zoals gezegd Jessica, maar ook zij ging eigenlijk best lekker. Mijn zorgen over haar bleken onterecht.
Op de dag van de Kustmarathon is het overigens laag water. Veel van het mulle zand waar we nu over liepen, hoeven we dan niet op te zoeken. Alhoewel, bij een inspectietocht eerder deze week bij laag water, bleek de zee een stukje voorbij Vrouwenpolder weldegelijk hapjes uit het strand te hebben genomen. Zo heftig zelfs dat er een soortement van krekenlandschap is ontstaan. Trainen op mul zand was dus zeker een nuttige bezigheid.
Tussenstop
Bij strandtent Aloha Beach ging het linksaf, de duinen in. Voor het echter zover was, stuitten we op een heuse drankpost, bemenst door Emerence en Vicky. Dat was een aangename verrassing. Het mocht dan geen 36 graden zijn, deze oase in een grote zandbak was zeer welkom. De ZLM-dames hadden een tas vol bidons over het lange, geaccidenteerde pad naar de zee gezeuld. Voorwaar ook geen misselijke conditietraining!
Na deze tussenstop vloog het tempo omhoog. Met nieuwe energie ging het terug richting landgoed Twistvliet. Dat de term landgoed niet gebaseerd is op grootheidswaanzin bleek in de laatste kilometer. Net nadat Tim een route richting finish had uitgedokterd, bleek dat er ook een soort achteringang was. Via een lang, kronkelend pad tussen weiden en bosjes door stonden we plotseling weer bij ons terras. En was daar niet die juffrouw die sommigen van ons voor de start ook al van een verkoelend drankje had voorzien? Warempel. Het was ze inderdaad! Onze training was weliswaar niet snikheet geweest, een tweede (en derde) opfrissertje ging er zeker wel in.
Trainen
Op donderdag 15 augustus is training nummer vijf. Met het kortere werk zit het bij de meeste lopers van het team wel goed, bleek tussen Vrouwenpolder en Oranjezon. Ben benieuwd of de langere afstanden er dan ook een beetje inzitten. De start van de Kustmarathon nadert met rasse schreden. De tijd begint een beetje te dringen. Het wordt tijd voor de lange duurtrainingen. Misschien niet de leukste loopjes, maar wel onmisbaar op weg naar de marathon. Laten we hopen dat de geblesseerden van nu er dan ook weer bij zijn. Alexander en Lennart, beterschap!
Koen de Vries