Door Koen de Vries
Wat is het toch een voorrecht om deel te mogen uitmaken van het ZLM-Kustmarathonteam. Je valt keer op keer met je neus in de boter. De derde training werd afgelopen donderdag gegeven door niemand minder dan Tim Pleijte, de winnaar van de Kustmarathon van 2016. Tim weet dus hoe de mooiste en zwaarste marathon van Nederland gelopen moet worden. Maar hij weet ook dat het traject van Burgh naar Zoutelande bezaaid kan liggen met voetangels en klemmen.
Als het over de Kustmarathon gaat, ken ik twee Timmen. De Tim van 2016, die er na zijn overwinning nog zo fit uitzag dat het leek alsof het hele traject met twee vingers in de neus nog een keer kon rennen. En de Tim van 2015, die tiende werd. Ik finishte ruim een uur na hem en nog steeds zag hij er niet uit. Zijn ogen lagen diep, zijn huid had een geel-grijze kleur aangenomen. Wat had die jongen afgezien. Als ik me goed herinner vertelde hij later dat hij daarna thuis een paar uur voor pampus op de bank gelegen had en zich ’s avonds met grote moeite naar de prijsuitreiking had begeven.
Die twee Timmen dus leerden ons donderdagavond de fijne kneepjes van het rennen over de duinen en het strand. Timmen die weten hoe het voelt als alles bijna vanzelf lijkt te gaan, én die de pijn kennen van de off-day, als je voor elke meter moet strijden. Twee echte ervaringsdeskundigen dus.
Ons trainingsgebied lag op de Kop van Schouwen, waar het parkoers waarschijnlijk verlegd wordt omdat Staatsbosbeheer en de Kustmarathon-organisatie met elkaar in de clinch liggen. De kans is groot dat we op 6 oktober ons trainingsgebied helemaal niet aan zullen doen. Desondanks was het een uitstekende plek. Verder op het parkoers blijft er nog genoeg strand en duinen over en het zonnetje scheen er heerlijk lekker. Elders in Zeeland was het bewolkt en op Walcheren regende het zelfs een poosje.
Duin-en strandsessie
Het was geen gemakkelijke training. Hoe vaak zijn we de duinen wel niet op- en afgerend? En hoe vaak spoedden we ons wel niet van de zee naar de duinen en vice versa? Dwars door het mulle zand? Ik heb het niet geteld, maar het was heel veel. Tijdens de duinen-sessie waren we het er al snel over eens dat je in de duinen heuvelop korte pasjes moet maken, op je voorvoet. Die korte pasjes zorgen ervoor dat je minder energie verbruikt en door het landen op je voorvoet zorgen je kuiten ervoor dat je energie terugkrijgt. Het was al wat moeilijker te ontdekken hoe je het beste kan afdalen. Grote stappen? Kleine stappen? Landen op je voorvoet? Of juist niet?
Zelf maak ik bij het dalen graag grote stappen en land ik op middenvoet of mijn hiel. En wat je vooral niet moet doen, is remmen, want dat kost kracht en werkt contra-productief. Da’s natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan, maar als het even kan moet je profiteren van de zwaartekracht en je snelheid zo ver mogelijk meenemen. Dat oefenden we tijdens de strandsessie. We lieten ons als een speer van de duinen vallen om onze snelheid zo ver mogelijk in het mulle zand vast te houden. Je komt zo verder dan je denkt!
Twee andere kwesties zijn het neerzetten van je voet en je lichaamshouding in het mulle zand. Wat betreft het laatste: het is zaak om zo rechtop mogelijk te blijven lopen. Loop je voorover dan zakken je voeten verder weg in het zand en heb je moeite met een goede afzet. Over de eerste kwestie: zet je voeten zo plat mogelijk neer in het zand. Dan blijf je op het zand lopen en niet erin. Er zijn (gerespecteerde) trainers die een andere techniek prediken, maar wat mij betreft hebben de Timmen honderd procent gelijk.
Schoenen zonder profiel
Ik vroeg de Timmen nog even op wat voor schoenen ze de Kustmarathon lopen. Ze noemden een type Salomonschoen, de naam ben ik vergeten. Belangrijk is dat ze geen zand doorlaten en weinig profiel hebben. Vooral dat laatste wilde ik graag horen. Er zijn hele volksstammen die denken dat ze op het strand met trailschoenen moeten lopen. Dat is een groot misverstand. Timmen: ‘Een mountainbiker rijdt toch niet voor niets op hele brede, profielloze banden op het strand? Met veel profiel graaf je je alleen maar in.’
Het ziet ernaar uit dat de techniek van het lopen door mul zand dit jaar vooral belangrijk is voor de snellere jongens en meisjes onder ons. Op 6 oktober is het afgaand water als het langste strandstuk (Vrouwenpolder-Oostkapelle, 6,5 kilometer of misschien nog iets verder) op het programma staat. De laatkomers zullen het dus gemakkelijker hebben. Volgens mij is dit een unicum.
Na de training was er weer even tijd voor de teambuilding. In Grand Hotel ter Duin was nog volop tijd voor een lekker drankje. We kregen er ook nog een ZLM-Kustmarathon-hardloopjasje. Voor als het regent op 6 oktober. Laten we er echter van uitgaan dat dan voor alles en iedereen de zon schijnt en dat we dat prachtige hardloopjasje pas ’s avonds nodig hebben. Als het wat killig wordt tijdens de prijsuitreiking, waar tal van ZLM-Kustmarathonteamleden het podium zullen bestijgen.