Misschien had ik nu wel een goede dag en de vorige keer een slechte. Hardlopen is een mysterieuze bezigheid. Je weet nooit hoe het zal gaan. Soms heb je vooraf een goed gevoel en ben je niet vooruit te branden, een andere keer hou je vooraf je hart vast omdat je bijvoorbeeld slecht geslapen hebt en ga je als de brandweer! Dat onverwachte, dat onvoorspelbare, is één van de vele dingen die hardlopen zo leuk maken.
De derde Kustmarathontraining was op donderdagavond 24 augustus. Eigenlijk was het meer dan alleen een training, want we werden lange tijd hevig onder vuur genomen door een fotografe en twee cameramannen. Er moesten opnamen worden gemaakt voor een promofilm over het Kustmarathonteam en foto’s voor deze website. Bij tijd en wijle voelde ik me een filmster, met al die lenzen op me gericht!
Hardloopkleding
Start en finish waren in hotel/restaurant De Kamperduinen bij Kamperland. We waren er weer bijna allemaal: Dennis, Gérard, Emiel, Ingrid, Huub, Nikkie, Henny, Bert, Tjitte, Peter, Danmar, Rein-Jan en ik (Koen). We begonnen met het passen van de gloednieuwe ZLM-Kustmarathonkleding. Ik moet eerlijk zeggen (zoals altijd) dat met name de shirts er sjiek uitzien en dat ze als gegoten zitten. Indien u op 7 oktober toeschouwer bent bij de vijftiende editie van de Zeeuwse Kustmarathon, dan zult u een stuk of zeventien keurig geklede ZLM-hardlopers voorbij zien komen. Hopelijk in hoog tempo. Zie de foto’s!
Na het passen werden op de dijk en het strand bij De Kamperduinen diverse opnamen gemaakt, waarna trainer Huub van Noorden ons eindelijk in beweging kon zetten richting Oostkapelle. Er moest getraind worden! Hij had dit keer een duurtraining op het programma staan en dus ging het in een gestaag tempo van 10,5 à 11 kilometer per uur zuidwaarts. Begeleid door een fourwheeldrive met in de achterbak de paparazzi waarover ik u net al vertelde.
Ach, dat eerste stukje van dit parkoers stelt niet zo veel voor. Je loopt over de zogenaamde Veersedam, hebt asfalt onder je voeten en wordt op 7 oktober hartstochtelijk aangemoedigd door honderden, zo niet duizenden toeschouwers. Een eitje dus. Vlak voor Vrouwenpolder staan zelfs tientallen dranghekken om de opdringende menigte in toom te kunnen houden.
Het strand op
Maar dan begint het echte werk. Als je oren nog na-tuuten van de vele aanmoedigingen, ga je het strand van Vrouwenpolder op voor zeven kilometer zand. Dat zorgt meestal voor nogal wat vertraging en extra vermoeienissen. Het begint al bij de eerste stappen. Wetenschappers zijn nogal verontrust over de opwarming van de aarde en de bijbehorende zeespiegelstijging, maar daar is in Vrouwenpolder nog weinig van te merken. De afstand van de dijk tot de zee wordt er elk jaar groter, je sjouwt je steeds langer een ongeluk door het mulle zand richting zee. Want daar moet je naartoe, op zoek naar een stukje hard strand waar je zonder al te veel moeite een redelijk tempo kunt ontwikkelen.
Dat dat lastig is, bleek ook nu weer. Dat eerste stuk strand, laten we zeggen tot de overgang bij Oranjezon, loopt buitengewoon vervelend. Veel hard zand is er niet te vinden en als het er wel is, loop je hartstikke schuin of over ribbeltjes. Vaker zakken je schoenen diep weg in mul zand, of er blijft van die stinkende jonge zeeklei aan plakken, waardoor je voeten opeens een kilo zwaarder wegen.
Juist waar het wat makkelijker wordt, bij Oranjezon dus, sloeg een clubje lopers af om via het pad door het bos en de duinen en langs camping Oranjezon de landkant van Walcheren te bereiken. Ik was een van hen. Het werd al donker en er was de afgelopen dagen al flink getraind. Om maar weer eens iets over mezelf te zeggen: ik had elf dagen ervoor de Monschau-marathon gelopen en de week erna de halve marathon van Westenschouwen. Die inspanningen voelde ik zo hier en daar nog in mijn momenteel iets te zware lichaam zitten. En één opmerking van mijn trainer zal ik nooit vergeten en die luidt: ‘rusten is ook trainen’. Heerlijk toch? Om die reden ga ik nogal eens op trainingskamp naar het buitenland.
Nu ging het weer op De Kamperduinen aan, waar nog een lekker verkoelend drankje op ons wachtte. Veertien kilometers gaf het sporthorloge na afloop aan, meer dan genoeg kilometers voor een doordeweekse donderdag. Een leuke en nuttige avond!